Katedra Elektrotechniki Ogólnej Politechniki Wrocławskiej powstała we wrześniu 1946 r. Pierwszym kierownikiem został prof. zw. dr inż. Wacław Günther, który kierował nią do roku 1953. Następnie, kierownictwo Katedry przejął prof. Roman Kurdziel. 

Katedra Wysokich Napięć powstała 10 kwietnia 1946 r. (początkowo jako Katedra Techniki Wysokich Napięć). Kierownikiem Katedry został prof. zw. dr inż. Jerzy Skowroński, który kierował nią bez przerwy do roku 1968, tj, do reformy struktury organizacyjnej Uczelni. W ramach katedry powstał w 1954 r. Zakład Technologii Materiałów Elektrycznych, który w 1965 r. zmienił nazwę na Zakład Techniki Wysokich Napięć i Materiałów Elektrotechnicznych.

Instytut Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii powstał w 1969 r. W skład Instytutu weszły Katedry Elektrotechniki Ogólnej i Wysokich Napięć. Dyrektorem Instytutu został prof. zw. dr inż. Jerzy Ignacy Skowroński, zaś Jego zastępcami: prof. zw. mgr inż. Roman Kurdziel, doc. dr hab. inż. Ludwik Badian i doc. dr hab. inż. Jarosław Juchniewicz. W Instytucie zachowano strukturę zakładową, analogiczną do istniejącej poprzednio w obu katedrach. Utworzono następujące zakłady: Elektrotechniki Ogólnej - kierownik doc. Adam Skopec, Teorii Obwodów - kierownik prof. R. Kurdziel, Wysokich Napięć - kierownik prof. J.I. Skowroński, Układów Elektroizolacyjnych - kierownik doc. J. Juchniewicz oraz Elektrofizyki i Elektrotechnologii - kierownik doc. L. Badian. Przyjęta nazwa Instytutu odzwierciedlała i zakresy badawcze katedr tworzących Instytut. Pierwszy człon nazwy Instytutu nawiązywał do obszaru działania byłej Katedry Elektrotechniki Ogólnej. Drugi człon nowej nazwy charakteryzował obszar działania Katedry Wysokich Napięć, w której problematyka wysokonapięciowa była zawsze powiązana z materiałoznawstwem elektrycznym i elektrotechnologią. Zainteresowania badawcze Instytutu objęły: teorię pola elektromagnetycznego, teorię obwodów, materiałoznawstwo elektryczne i technikę wysokich napięć.

Takie ukierunkowanie było wynikiem potrzeb i tradycji oraz możliwości rozwoju badań.  Badania naukowe podejmowane w Instytucie charakteryzowały się zwykle wyraźnymi wzajemnymi powiązaniami, co sprzyjało integracji zespołów i komórek organizacyjnych Instytutu. Przykładem tego są zwłaszcza badania ładunku przestrzennego w dielektrykach, które wymagały ścisłej współpracy uczonych z dziedzin teorii pola elektromagnetycznego i  materiałoznawstwa; prowadziło to stopniowo do utworzenia zintegrowanych zespołów złożonych ze specjalistów różnych dyscyplin. Wyrazem tych tendencji było zmniejszenie w 1972 r. liczby zakładów z 5 do 3. Powstały wówczas następujące zakłady: Elektrotechniki Teoretycznej - kierownik prof. Kurdziel, Materiałoznawstwa Elektrycznego - kierownik prof. Badian i Wysokich  Napięć kierownik prof. Juchniewicz. Problematyka inżynierii materiałowej kultywowana w Instytucie wymaga udziału w badaniach specjalistów dziedzin podstawowych: fizyków i chemików. Było to uwzględnione od początku powstania Instytutu - a także wcześniej, w Katedrze Wysokich Napięć -  przez dobór pracowników odpowiednich specjalności naukowych, jednak bez organizacyjnego powiązania z innymi jednostkami Uczelni. Pozawydziałowe bliskie więzy - personalne i organizacyjne - łączyły Instytut z Wrocławskim Oddziałem Instytutu Elektrotechniki (IEL OW). Rozszerzało to bardzo możliwości technologiczne Instytutu w badaniach, a zwłaszcza w dydaktyce. Umożliwiało też podejmowanie kompleksowych zadań naukowych oraz bardzo pomagało w specjalistycznym kształceniu studentów. Zakres działania dydaktycznego Instytutu obejmował głównie 2 sfery: kształcenie podstawowe studentów Wydziału Elektrycznego z zakresu elektrotechniki teoretycznej oraz kształcenie specjalizacyjne w specjalności Technologia Elektrotechniczna. Specjalność ta jest unikatowa w kraju. Została wprowadzona w Politechnice Wrocławskiej już z końcem lat czterdziestych przez prof. Skowrońskiego, twórcę wrocławskiej szkoły materiałoznawstwa elektrycznego. Specjalizacja ma dobre podstawy materialne i kadrowe. Instytut należał od początku do stosunkowo małych w Uczelni. Miało to wpływ na jego organizację i zarządzanie. Komórki instytutu charakteryzowały się zawsze łatwością nawiązywania więzi międzyzakładowych, zgodnie z obiektywnymi potrzebami. Doprowadziło to w 1976 r. do praktycznie naturalnych przemian organizacyjnych, lansowanych przez kierownictwo Uczelni, polegających na zlikwidowaniu zakładów i stworzeniu jako podstawowych jednostek organizacyjnych: laboratoriów, zespołów dydaktycznych, badawczych oraz wyspecjalizowanych służb instytutowych. Dla zapewnienia właściwego przebiegu procesu dydaktycznego stworzono w Instytucie - po likwidacji struktury zakładowej - zespoły przedmiotowe, obejmujące główne grupy tematyczne zajęć dydaktycznych. Kierowanie nimi powierzono wyróżniającym się dydaktykom. Zespołem Elektrotechniki Teoretycznej kierował doc. dr inż. Adam Skopec, zespołem Materiałoznawstwa Elektrycznego - dr inż. Bogdan Lutyński, zaś zespołem Wysokich Napięć - dr inż. Janusz Fleszyński.

Organizacja badań naukowych opierała się na zespołach badawczych. Liczba zespołów odpowiadała głównym problemom badawczym Instytutu. Były to zespoły tworzone stosownie do potrzeb, nie związane z kadencjami władz Instytutu. Na początku bez zakładowej struktury Instytutu powstały następujące zespoły: elektrotechniki teoretycznej, materiałoznawstwa elektrycznego, wysokich napięć, układów izolacyjnych i budowy kriokabli. Stałymi komórkami organizacyjnymi Instytutu o charakterze usługowym były warsztat mechaniczny oraz biblioteka i ośrodek informacji naukowo-technicznej.  Lokalizacja Instytutu po jego utworzeniu pokrywała się z uprzednim stanem posiadania obu tworzących  go katedr. Katedra Podstaw Elektrotechniki zajmowała część pomieszczeń zachodniego (lewego) skrzydła budynku D-1, Katedra Wysokich Napięć zaś większość pomieszczeń w skrzydle wschodnim (prawym). W toku rozwoju Instytutu uzyskano dodatkowo niektóre pomieszczenia. powiększono także powierzchnię użytkową po przebudowie laboratorium elektrotechniki. Początkowe wyposażenie Instytutu było stosunkowo skromne. Zakłady materiałoznawstwa i wysokich napięć dysponowały wprawdzie podstawowym wyposażeniem, ale było ono przestarzałe i niewystarczające do zamierzonego rozwoju badań. Zespół elektrotechniki natomiast dysponował tylko skromnym laboratorium studenckim. Było oczywiste, że ten stan wymaga radykalnej poprawy, ze względów badawczych i dydaktycznych. Najważniejszym jednak czynnikiem funkcjonowania każdej instytucji naukowej są kadry. Pod tym względem sytuacja wyjściowa Instytutu była niezła. Główną osobowością był prof. Skowroński, członek  rzeczywisty PAN, uczony o olbrzymim autorytecie w kraju i za granicą. Do grona swoich współpracowników dobierał on ludzi różnych specjalności, zwłaszcza fizyków i chemików.

W dniu 16.06.2014 r. Rada Wydziału Elektrycznego, poparła wniosek w sprawie powołania Katedry Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii. Rektor, na podstawie § 40 ust. 5, § 37 ust. 3 Statutu Politechniki Wrocławskiej utworzył wydziałową Katedrę Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii (W5/K1 (K38)) oraz zlikwidował Instytut Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii (W5/I7). Pierwszym kierownikiem nowo utworzonej Katedry Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii (W5/K1) został prof. dr hab.inż. Ryszard Kacprzyk.

WYBITNI PRACOWNICY

• Prof. dr hab. inż. Ludwik BADIAN (*) (1928 - 1987) – polski fizyk i materiałoznawca, profesor Politechniki Wrocławskiej, członek PAN. Studiował elektrotechnikę na Politechnice Wrocławskiej (1946–1950). W 1948 podjął pracę na tej uczelni; był asystentem, po obronie doktoratu (1961, praca Szerokopasmowe absorbeny mikrofalowe. Teoria, technologia i technika pomiarowa) adiunktem, wreszcie docentem (1967-1969) w Katedrze Wysokich Napięć. Od 1969 (do końca życia) kierował Zakładem Elektrofizyki i Elektrotechnologii Instytutu Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii, przez pewien czas także całym Instytutem (1971–1982, 1984–1985). W 1970 został profesorem nadzwyczajnym, w 1978 profesorem zwyczajnym. Od 1976 był członkiem korespondentem PAN. Współpracował także z Przemysłowym Instytutem Telekomunikacji w Warszawie (1950–1964 asystent, 1964–1967 docent). W pracy naukowej zajmował się fizyką dielektryków, podzespołami elektronicznymi, miernictwem elektrotechnicznym i materiałoznawstwem elektrycznym. Stworzył naukowe podstawy uruchomienia polskiego przemysłu radioceramicznego. Od 1978 pełnił funkcję sekretarza Oddziału PAN we Wrocławiu; był również członkiem Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Za prace w dziedzinie dielektryków mikrofalowych otrzymał w 1964 nagrodę Wydziału IV PAN, w 1972 został wyróżniony nagrodą ministra nauki, szkolnictwa wyższego i techniki. Był odznaczony m.in. Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Działał w komisji uczelnianej PZPR na Politechnice Wrocławskiej. https://pl.wikipedia.org/wiki/Ludwik_Badian

• Prof. nzw. dr inż. Jerzy FEKECZ urodził się 15 maja 1923 roku w Wilnie. Był przedstawicielem pierwszego rocznika „1945” studentów elektryków i elektroników, którzy w większości byli uczestnikami powojennej odbudowy dolnośląskiego przemysłu i energetyki oraz organizacji i rozwoju Wydziału Elektrycznego Politechniki Wrocławskiej i instytutów badawczych we Wrocławiu. Absolwent Politechniki Wrocławskiej w 1950 r., dr n.t. - 1965, prof. nadzw.- 1979 r. Główne zatrudnienie w Instytucie Elektrotechniki Oddział Technologii i Materiałoznawstwa Elektrotechnicznego (od 1948 r.). Równocześnie w latach 1950-1970 zajmował się pracą dydaktyczną na Wydziale Elektrycznym PWr. w zakresie techniki wysokich napięć i inżynierii materiałów ceramicznych. Współtwórca wrocławskiej szkoły naukowej Materiałoznawstwo elektryczne i elektrotechnologia w zakresie materiałów ceramicznych i izolatorów. Szczególnie wyróżniał się we współpracy międzynarodowej z organizacjami CIGRE oraz IEC i IEEE. Wypromował dziewięciu doktorów, z których jeden uzyskał stopień doktora habilitowanego. Autor ponad 100 publikacji, współautor podręcznika Materiały elektroizolacyjne. Działacz i członek honorowy Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego w latach 1970-2000 (zorganizował ponad 200 Czwartków Naukowych). Członek i wybitny działacz Izby Rzeczoznawców SEP, Zasłużony Senior SEP, Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, wyróżniony tytułem Budowniczy Wrocławia, wieloma odznakami związkowymi oraz Stowarzyszenia Elektryków Polskich i NOT. 

• Prof. dr hab. inż. Janusz FLESZYŃSKI (ur. 1941) pracował na Politechnice Wrocławskiej od 1965 do 2012 roku. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w 1971 roku, a doktora habilitowanego w 1987 roku a 2004 r. tytuł naukowy profesora. Działalność badawcza profesora dotyczyła dyscypliny Elektrotechnika i była ukierunkowana na problematykę Techniki Wysokich Napięć. Dorobek naukowy profesora składa się ze 164 publikacji oraz wielu ważnych prac niepublikowanych, wykonanych na zlecenia przemysłu i energetyki. We współpracy zagranicznej na szczególne podkreślenie zasługuje mianowanie prof. Fleszyńskiego na delegata Polski do Study Committee „Materials for Electrotechnology" CIGRE, w 2002 roku został wyróżniony przyznaniem tytułu Distinguished Member. W aktywnej działalności w krajowych komitetach naukowych wyróżnić należy współpracę z Komitetem Elektrotechniki PAN (wiceprzewodniczący Sekcji Elektrotechnologia, członek Sekcji Wielkich Mocy i Wysokich Napięć). Przez wiele lat pełnił funkcję opiekuna dydaktycznego studiów specjalnościowych „Technologia i Diagnostyka w Elektrotechnice" oraz studiów specjalnościowych „Inżynieria Elektryczna". W Instytucie Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii pełnił funkcję Zastępcy Dyrektora ds. Badań Naukowych, Kierownika Zakładu Wysokich Napięć oraz Dyrektora Instytutu. Był wieloletnim członkiem Senatu Politechniki Wrocławskiej. Za osiągnięcia w działalności naukowej, dydaktycznej i organizacyjnej otrzymał 3 nagrody Ministra NSzWiT, nagrodę Wydziału IV Nauk Technicznych PAN, nagrodę Ministra Edukacji Narodowej, nagrodę Senatu Politechniki Wrocławskiej (2001 r.). Otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej oraz Złotą Odznakę Politechniki Wrocławskiej. https://pl.wikipedia.org/wiki/Janusz_Fleszyński

• Prof. dr inż. Wacław GÜNTHER (1884 - 1953). Uczęszczał do gimnazjów w Chełmie, Siedlcach i Lublinie. W 1905 ukończył ze złotym medalem gimnazjum klasyczne w Jałcie na Krymie. Następnie studiował na Wydziale Budowy Maszyn Szkoły Politechnicznej we Lwowie, gdzie w 1910 uzyskał dyplom inżyniera mechanika. Kolejne studia podjął w Instytucie Elektrotechnicznym Montefiore w Liège, uzyskując w 1912 dyplom inżyniera elektryka. Odbył praktykę przemysłową w firmie Brown Boveri & Cie w Baden k. Zurychu. Podjął pracę na stanowisku asystenta w Katedrze Elektrotechniki Ogólnej Szkoły Politechnicznej we Lwowie, awansując w 1913 na stanowisko adiunkta. W 1917 rozpoczął prowadzenie wykładów z teorii maszyn elektrycznych na Politechnice Warszawskiej. 3 listopada 1918 wstąpił do wojska, przenosząc się do Instytutu Wojskowo-Technicznego. Uczestniczył w obronie Lwowa. Od 1923 był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Inżynieryjnej. W okresie od 1 października 1925 do 31 lipca 1928 obowiązki wojskowe łączył z funkcją adiunkta w Katedrze Miernictwa Elektrycznego na Politechnice Warszawskiej. W 1929 odszedł z wojska do pracy w przemyśle. Pracował w Warszawie w Polskich Zakładach Brown Boveri, w okresie od 15 października 1930 do 31 grudnia 1935 w Towarzystwie Kabli Dalekosiężnych, a od 1936 jako dyrektor Biura Elektryfikacji w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. Na zlecenie Ligi Narodów pod kierownictwem profesora wykonano projekt połączenia kablowego Polska-Szwecja przez Bornholm (**). Podczas II wojny światowej pracował w Związku Elektrowni Polskich. Podczas okupacji uczestniczył w tajnym nauczaniu i tzw. „Projekcie Z” delegata rządu na kraj. W czasie Powstania Warszawskiego utracił cały swój majątek oraz niepublikowane prace.  Po wojnie, na krótko przeniósł się do Krakowa, gdzie podjął współpracę z mającą tam tymczasową siedzibę Politechniką Śląską. W 1945 przeniósł się do Gliwic. Objął obowiązki dziekana Wydziału Elektrycznego, jednak już po roku przeniósł się na Politechnikę Wrocławską. Tu obejmuje stanowisko Kierownika Katedry Elektrotechniki Ogólnej, a w marcu 1947 r. zostaje mianowany profesorem zwyczajnym. Członek założyciel Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Pułkownik w stanie spoczynku. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922), Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę.  https://pl.wikipedia.org/wiki/Wacław_Günther

• Prof. dr hab. inż. Jarosław JUCHNIEWICZ (1928-2019), studia wyższe odbył w latach 1947-1952 na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej. Pracę na Wydziale Elektrycznym PWr rozpoczął w 1951 roku i pracował nieprzerwanie do przejścia na emeryturę w 1999 roku. Pracując w Katedrze Wysokich Napięć i następnie w Instytucie Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii zajmował po kolei wszystkie stanowiska nauczyciela akademickiego, od młodszego asystenta zaczynając i na profesorze zwyczajnym kończąc. Był prodziekanem Wydziału Elektrycznego  w latach 1968-1969. Na Wydziale Elektrycznym przez wiele lat pełnił funkcje kierownika zakładu, zastępcy dyrektora instytutu, dyrektora instytutu i prodziekana. W Uczelni przez dwie kadencje był prorektorem. Wypromował 13 doktorów nauk technicznych. Kierował bardzo ważnymi pracami badawczymi (np. kierownik w latach 1980. międzynarodowych programów badawczych INTERKRIOLEP i INTERKRIOENERGO). Wniósł wielki wkład w nawiązanie i rozwój współpracy zagranicznej Wydziału (np. bardzo owocna współpraca z Uniwersytetem w Stuttgarcie). Reprezentując Wydział Elektryczny PWr był wieloletnim członkiem Komitetu Elektrotechniki PAN, członkiem CIGRE, członkiem IEEE w randze Senior Member. Za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną został wyróżniony Nagrodą Sekretarza Naukowego PAN, trzema nagrodami Ministra i wieloma nagrodami Rektora. Otrzymał Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP, Medal Komisji Edukacji Narodowej. W uznaniu wybitnych zasług dla Wydziału i Uczelni został uhonorowany Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej z Brylantem. https://pl.wikipedia.org/wiki/Jarosław_Juchniewicz

• Prof. dr hab. inż. Ryszard KACPRZYK (ur. 1948), mgr inż. elektronik (Politechnika Warszawska). Od 2014 profesor na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej. Uczeń prof. L. Badiana, kontynuator Jego szkoły. Rozwinął oryginalny kierunek – elektrostatyka stosowana. Niektóre wyniki badań przedstawił w monografii habilitacyjnej Wybrane zagadnienia badań ładunku i jego zaniku w dielektrykach stałych. Jest autorem ponad 280 publikacji naukowych, wypromował 5. doktorów nauk technicznych. Jest uznanym specjalistą w zakresie metrologii elektrostatycznej,  prowadził cykle wykładów w Szwecji (Chalmers University, Goeteborg, 2006) oraz w Japonii (National Institute for Industrial Safety – Tokyo, 2002). Przygotowywał również wykłady zamawiane przez jednostki krajowe (SEP – Oddz. Wrocław; „Treston Sp. z.o.o”. – Warszawa; „Radwar” – Warszawa i inne). Przez wiele lat był współorganizatorem spotkań „Workshop on High Voltage Engineering”, organizowanych dla doktorantów uczelni polskich oraz niemieckich (Politechnika Poznańska, Uniwersytet w Stuttgarcie, Uniwersytet w Monachium, Uniwersytet w Magdeburgu i inne). Został pierwszym kierownikiem nowo utworzonej Katedry Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii (W5/K1 K38) 
  Został odznaczony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2019), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1993); Złotym Medalem za Długoletnią Służbę (2008); Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej (1998). 

• Dr inż. Jacek KLINCEWICZ (1952 – 1986) był polskim naukowcem, alpinistą, grotołazem oraz aktywnym działaczem społecznym. Był adiunktem Instytutu Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii Politechniki Wrocławskiej oraz absolwentem Wydziału Podstawowych Problemów Techniki tej uczelni. Jacek Klincewicz znany był nie tylko ze swoich osiągnięć naukowych, ale także z pasji do górskich wspinaczek. Był członkiem zwyczajnym Klubu Wysokogórskiego we Wrocławiu i brał udział w wielu wyprawach alpinistycznych.
  Był aktywnym działaczem "Solidarności". W 1982 roku z inicjatywy Tadeusza Huskowskiego, utworzono Uczelnianą Komisję Koordynacyjną (UKK) na Politechnice Wrocławskiej. Celem tej komisji było koordynowanie pomocy dla represjonowanych pracowników i studentów, rozwijanie podziemnej działalności związanej z ruchem "Solidarności" oraz współpraca z niezależnym ruchem studenckim, głównie z Niezależnym Zrzeszeniem Studentów (NZS). Jacek Klincewicz był jednym z dwunastu członków UKK, których działania były ukierunkowane na ochronę praw i wolności obywatelskich.
  Jego praca doktorska (promotor prof. L. Badian) dotyczyła wykorzystania prądu resorpcji do oceny rozkładu ładunku przestrzennego oraz ruchliwości nośników w dielektrykach i została obroniona 25 czerwca 1980 roku.
  W 1978 r. wziął udział w wyprawie do Hindukuszu (Afganistan) na Koh-e Baba (5140 m n.p.m.) gdzie 15 sierpnia zdobył szczyt Koh-e Pieja (P20), następnie 17 sierpnia szczyt P7, 19-20 sierpnia szczyt Koh-e Katanow.  W 1985 r. Klub Wysokogórski we Wrocławiu zorganizował wyprawę na szczyt Himalchuli North (7371 m n.p.m.) pod kierownictwem Wiesława Panejko. W dniu 1 listopada 1985 r. Jacek Klincewicz i Zdzisław Jakubowski weszli na szczyt, kwestionując przy tym pierwsze wejście na ten szczyt z 27 października 1985 r., zgłoszone przez Koreańczyka, bowiem na wierzchołku nie odnaleziono żadnych śladów obecności człowieka. Życie Jacka Klincewicza przerwała tragiczna śmierć. W grudniu 1986 roku wraz z zespołem wyruszył na wyprawę wysokogórską zorganizowaną przez Klub Wysokogórski we Wrocławiu. Ich celem było dokonanie pierwszego zimowego wejścia na szczyt Himalchuli (7893 m), jednego z najwyższych siedmiotysięczników w Himalajach. Wyprawa przebiegała pomyślnie, a drużyna założyła bazę na wysokości 3900 m oraz dwa obozy na wysokościach 5000 m i 5600 m. Wiesław Panejko i Jacek Klincewicz dotarli do wysokości 6200 metrów 29 grudnia 1986 ⁽¹⁾. Niestety, 30 grudnia, podczas schodzenia do bazy w celu uzupełnienia zapasów w obozie II, Jacek Klincewicz potknął się i spadł 800 metrów z wysokości około 5000 m. Jego towarzysze wyprawy, Wiesław Panejko i Tadeusz Bryś, odnaleźli go nieprzytomnego i udzielili mu pierwszej pomocy. Mimo podjętej akcji reanimacyjnej, około godziny 15:30 lekarz stwierdził zgon. Jacek Klincewicz został pochowany w bazie u południowego stoku Himalchuli North pod dużym głazem. (Taternik, 1/1987 str. 15-16). Główny szczyt Himalchuli pozostaje niezdobyty zimą do dzisiaj. ⁽²⁾

• Prof. mgr inż. Roman KURDZIEL (1904 – 1978). Studia ukończył na Politechnice Lwowskiej, uzyskując w 1930 dyplom inżyniera elektryka z ogólnym wynikiem celującym. Po studiach wykładał w Państwowej Szkole Technicznej oraz pracował w zakładach energetycznych i przemysłowych. W latach 1937–1939 pracował w kopalni soli potasowych Kałusz-Kołyń jako kierownik działu elektrycznego. W tym okresie wykonał szereg prowadzonych tam prac inwestycyjnych, a od października 1939 r. do czerwca 1941 r. pełnił funkcję głównego energetyka w tych zakładach. W 1945 przeniósł się na Dolny Śląsk jako delegat Centralnego Zarządu Przemysłu Elektrotechnicznego. Od 1 lutego 1946 wykładał na Politechnice Wrocławskiej jako adiunkt w Katedrze Urządzeń Elektrycznych.Od 1954 objął posadę kierownika Katedry Elektrotechniki Ogólnej i pozostał na tym stanowisku do przejścia na emeryturę. W 1956 uzyskał tytuł docenta. Od 1959 profesor na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej i dziekan tego wydziału (1952-1954). W latach 1959-1965 był prorektorem Politechniki Wrocławskiej. Promotor 6 doktorów. W 1970 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką XV-lecia Dolnego Śląska, Odznaką Tysiąclecia, Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej, Złotą Odznaką Honorową NOT. Napisane przez Niego podręczniki cieszyły się wielkim uznaniem i były wielokrotnie wznawiane - również w 15 lat po Jego śmierci. https://pl.wikipedia.org/wiki/Roman_Kurdziel

• Prof. ndzw. mgr inż. Jarosław Stefan KURYŁOWICZ (1905-1990) urodził się 16 kwietnia 1905r. we Lwowie jako syn Romana i Florentyny z domu Klaczyńskiej. Rodzina należała do znanych lwowskich intelektualistów. Jego brat, prof. dr hab. inż. Włodzimierz Kuryłowicz biochemik pilotował wprowadzenie penicyliny do produkcji w Polsce, zaś prof. Jerzy Kuryłowicz był wybitnym językoznawcą w Uniwersytetach: Jana Kazimierza, Wrocławskim i Jagiellońskim. Po ukończeniu szkoły powszechnej i gimnazjum klasycznego im. Jana Długosza we Lwowie zapisał się na Wydział Mechaniczny, Oddział Elektrotechniczny Politechniki Lwowskiej, gdzie w 1936r. uzyskał dyplom inżyniera elektryka. W latach 1932-35 pracował jako asystent prof. W. Krukowskiego w Laboratorium Elektrotechnicznym Politechniki Lwowskiej. Po studiach, do 1939r., pracował w przedsiębiorstwie „Polska Poczta, Telegraf, Telefon” jako referendarz, następnie do r. 1941r. w Instytucie Politechnicznym we Lwowie jako konstruktor elektrycznych przyrządów pomiarowych, zaś w latach 1942-1944 w Dyrekcji Kolei we Lwowie jako pomiarowiec w dziale kablowym. Po wojnie, w r. 1945, był kierownikiem Miejskiego Gimnazjum i Liceum w Muszynie. W sierpniu 1945 przyjechał do Wrocławia, gdzie został zaangażowany przez Dyrekcję Miejskiej Elektrowni na stanowisko kierownika Wydziału Liczników. Po dwóch latach zrezygnował z pracy w Elektrowni i w lipcu 1947r. podjął pracę w Politechnice Wrocławskiej jako adiunkt w Katedrze Techniki Wysokich Napięć, a od września 1947 także w Zakładzie Materiałoznawstwa Elektrycznego Instytutu Elektrotechniki, którego założycielem i pierwszym dyrektorem był prof. dr inż. Jerzy Skowroński. W Instytucie Elektrotechniki był samodzielnym pracownikiem i kierownikiem Zakładu Materiałoznawstwa Elektrycznego i tam prowadził badania naukowe do roku 1962. W 1953r. Jarosław Kuryłowicz został zaangażowany w Politechnice jako samodzielny pracownik naukowy (zastępca profesora). Prowadził prace badawcze i wykłady z miernictwa magnetycznego i precyzyjnego oraz technologii materiałów oporowych i magnetycznych. W 1951 r. wspólnie z prof. Andrzejem Jellonkiem, prof. Zbigniewem Sicińskim wydali w wydawnictwie PWT książkę „Miernictwo elektryczne ogólne dla potrzeb telekomunikacji”. Wyniki prac badawczych publikował w „Przeglądzie Elektrotechnicznym”, w „Biuletynie Informacyjnym” Głównego Urzędu Elektrotechniki. W latach 1954-56 był redaktorem oddziałowym Zeszytów Naukowych Politechniki Wrocławskiej dla kierunku Elektryka. Jego prace badawcze, a w szczególności opracowanie pt „Metoda kompensacyjno-różnicowa do pomiaru oporności” opublikowana w „Archiwum Elektrotechniki” stały się podstawą do zatrudnienia Go w 1957r. na stanowisku docenta. Po przejściu prof. Idaszewskiego na emeryturę (październik 1960), prof. Kuryłowicz objął po nim kierownictwo Katedry Pomiarów Elektrycznych. Mobilizował pracowników Katedry do intensywnej pracy naukowej, ośmiu z nich uzyskało stopień doktora nauk technicznych, a trzech doktora habilitowanego. Pełnił funkcję prodziekana ds. nauki Wydziału Elektrycznego. Z jego inicjatywy powołano na wydziale specjalność Miernictwo Elektryczne, co znacznie wzbogaciło działalność dydaktyczną Katedry. Prowadzone przez Niego i pracowników Katedry prace naukowe dotyczyły głównie aparatury do pomiarów magnetycznych na potrzeby przemysłu i placówek naukowych. Wieloletnia praca naukowa i dydaktyczna Profesora została zwieńczona opracowaniem i wydaniem w 1962 roku w Wydawnictwie Naukowo-Technicznym książki, monografii pod tytułem: Badania materiałów magnetycznych. Książka ta wypełniła lukę istniejącą w polskiej literaturze technicznej i odegrała olbrzymią rolę w kształceniu specjalistów w zakresie miernictwa magnetycznego oraz jako pomoc inżynierom zajmującym się pomiarami magnetycznymi. Monografia ta stanowi do dnia dzisiejszego kompendium wiedzy o technikach pomiarów magnetycznych, mimo deaktualizacji niektórych jej rozdziałów. W ramach prac dydaktycznych profesor Kuryłowicz prowadził wykłady z Miernictwa magnetycznego dla studentów specjalności Pomiary Elektryczne, później Metrologia Elektryczna, oraz wykłady z przedmiotu Badania materiałów magnetycznych dla specjalności Materiałoznawstwo Elektryczne Wydziału Elektrycznego. Z inicjatywy i pod kierunkiem Profesora powstało w Katedrze Pomiarów Elektrycznych Laboratorium Miernictwa Magnetycznego, służące zarówno dydaktyce jak i badaniom naukowym. W 1964r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W okresie reorganizacji Politechniki w 1968r., prof. J. Kuryłowicz był wspólnie z prof. A. Jellonkiem organizatorem Instytutu Metrologii Elektrycznej, w którym objął funkcje I zastępcy dyrektora i kierownika Zakładu Pomiarów Precyzyjnych. W 1971r. wydał skrypt pt. „Wybrane działy precyzyjnego miernictwa elektrycznego”. W 1973 roku profesor Jarosław Kuryłowicz kończy pracę zawodową i przechodzi na emeryturę. Ze względu na zły stan zdrowia zaprzestaje prac naukowych. Poświęca się drugiej swojej pasji – numizmatyce i medalierstwu. Prace naukowe z miernictwa magnetycznego w Instytucie Metrologii Elektrycznej po przejściu na emeryturę profesora Jarosława Kuryłowicza straciły na dynamice ale nie zamarły. Prace te kontynuowali współpracownicy profesora doktorzy: Józef Nowak i Józef Kolasa. Ten dwuosobowy zespół wzmocnił w roku 1976 mgr inż. Jerzy Bajorek, który w 1980 roku uzyskał tytuł doktora nauk technicznych za pracę pod tytułem: Ocena błędu metody pomiaru składowej stycznej natężenia pola magnetycznego na powierzchni próbek blach elektrotechnicznych wykonaną pod kierunkiem doc. dr hab. Zbigniewa Orzeszkowskiego. Profesor Jarosław Kuryłowicz był jednym z najlepszych polskich metrologów. Był bardzo lubianym wychowawcą młodzieży akademickiej i młodej kadry naukowej. Był erudytą, człowiekiem o wysokiej kulturze osobistej i szerokich zainteresowaniach, także kulinarnych. Uczestnicy katedralnych spotkań z okazji imienin Profesora doskonale pamiętają wyrafinowany smak tortów migdałowego i orzechowego, przyrządzanych przez Profesora i Jego siostrę Helenę.
  Za osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne otrzymał między innymi następujące odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznakę Politechniki Wrocławskiej, Złotą Odznakę Honorową Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej.
  Profesor Jarosław Kuryłowicz zmarł 25 lipca 1990 roku i został pochowany we Wrocławiu na cmentarzu przy ulicy Odona Bujwida. https://pl.wikipedia.org/wiki/Jarosław_Kuryłowicz

• Prof. dr hab. inż. Tadeusz ŁOBOS (1938 - 2014) – profesor nauk technicznych, pracownik Politechniki Wrocławskiej. Ukończył studia w 1960 r. na Politechnice Wrocławskiej, w 1967 r. doktoryzował się, w 1975 r. otrzymał stopień doktora habilitowanego a tytuł profesora w 1989 r. Prodziekan Wydziału Elektrycznego od 1978 do 1981 roku. Dyrektor Instytutu Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii Politechniki Wrocławskiej w latach 1999 - 2005. W latach 1982-1986 pracował naukowo w Friedrich-Alexander-Universität Erlangen-Nürnberg (Niemcy). Stypendysta Fundacji im. Alexandra von Humboldta w latach 1976 -1982, główny wykonawca wielu projektów niemieckiej Wspólnoty Badawczej DFG w latach 1982- 2003. Autor ponad 300 prac naukowych, 7 patentów oraz 3 książek, promotor 9 rozpraw doktorskich. Zajmował się naukowo elektroenergetyczną automatyką zabezpieczeniową. Stworzył nowy kierunek badawczy dotyczący zastosowania przetwarzania sygnałów w elektrotechnice. Inicjował współpracę z wieloma partnerami naukowymi i przemysłowymi w Polsce i za granicą. W 1998 otrzymał Nagrodę Badawczą im. A. von Humboldta (Humboldt Research Award). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi. https://pl.wikipedia.org/wiki/Tadeusz_Łobos

• Mgr inż. Jerzy LISIECKI (1925 - 2008).  W 1946 r. rozpoczął studia w Politechnice Wrocławskiej na Wydziale Elektrycznym, pracując jednocześnie od 1949 r. na etacie młodszego asystenta. W lipcu 1952 r. obronił pracę magisterską. W latach 1956–1964 pracował na etacie adiunkta a następnie jako starszy wykładowca. Pełnił funkcję seniora budowy gmachu Wydziału Elektrycznego D-1 i wspólnie z prof. Skowrońskim był projektantem Hali Wysokich Napięć. W latach 1975–1978 kierował kompleksową modernizacją Zakładu Wysokich Napięć, a w latach 1954–1990 kierował Laboratorium Wysokich Napięć (3). Opracowane przez niego stanowiska pomiarowe w studenckim Laboratorium Wysokich Napięć oraz instrukcje do ćwiczeń z małymi zmianami są stosowane do dzisiaj. Wykładał technikę wysokich napięć i ochronę odgromową we Wrocławiu a także w Szkole Inżynierskiej w Zielonej Górze. Jerzy Lisiecki jest autorem kilku patentów, współautorem 5 skryptów z techniki wysokich napięć i miernictwa wysokonapięciowego, 40 publikacji i ponad 70 raportów i sprawozdań. Jerzy Lisiecki zaprojektował instalację piorunochronną obserwatorium meteorologicznego na Śnieżce. Został wyróżniony nagrodami Senatu Politechniki Wrocławskiej, rektora Politechniki Wrocławskiej i Ministra Szkolnictwa Wyższego oraz odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką XV-lecia PRL, Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego, Medalem 35-lecia Politechniki Wrocławskiej, Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej, odznakami SEP i ZNP. Na emeryturę przeszedł w 1990 r., jednakże aż do końca 2003 r. był zatrudniony.
  
  
• Prof. nzw. dr hab. inż. Zbigniew MATHEISEL (1922-2002), Urodzony w Kołomyi. Po zdaniu w 1945 r. matury podjął studia w Politechnice Lwowskiej. Od 1946 roku studiował w Politechnice Wrocławskiej, uzyskując w 1950 r. tytuł mgra inżyniera elektryka. W latach 1948-1950 jest asystentem profesora Skowrońskiego. Od 1949 r. organizator pracowni materiałów magnetycznych we Wrocławskim Oddziale Instytutu Elektrotechniki. Jednocześnie prowadzi zajęcia dydaktyczne na Wydziałach Elektrycznym i Mechanicznym PWr. W 1963 r. uzyskał stopień doktora n.t., w 1972 r. — doktora habilitowanego. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1978 r. Należał do wybitnych współtwórców szkoły naukowej Materiałoznawstwo elektryczne i elektrotechnologia. Opublikował ponad 100 artykułów i kilka skryptów. Był współautorem Poradnika materiałoznawstwa elektrotechnicznego i autorem kilkudziesięciu prac aplikacyjnych wdrożonych w przemyśle. Laureat Nagrody Państwowej I Stopnia, odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i wieloma innymi odznaczeniami branżowymi i regionalnymi. Zmarł w 2002 roku w Krakowie. Jest pochowany we Wrocławiu, na cmentarzu przy ul. Smętnej. https://pl.wikipedia.org/wiki/Zbigniew_Matheisel

• Prof. dr hab. inż. Bolesław MAZUREK (1938-2022). Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Wrocławskiej (mgr inż. – 1961, dr inż. – 1975, dr hab. – 1984, prof. – 1991). Kierownik Zakładu Elektrotechnologii Instytutu Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii od 1991r., Studium Doktoranckiego na Wydziale Elektrycznym PWr. Od 2003 r. Od 1993 r. dyrektor Oddziału Technologii i Materiałoznawstwa Elektrotechnicznego Instytutu Elektrotechniki we Wrocławiu. W latach 1979-1980, 1985-1986 profesor wizytujący w Uniwersytecie Waterloo w Kanadzie i zakładach VARIAN w Kanadzie. W 1992 roku profesor wizytujący w Uniwersytecie Aston w Anglii. Przewodniczący Polskiego Komitetu Materiałów Elektrotechnicznych Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP) (1983-1995). Przewodniczący Sekcji Materiałów i Elektrotechnologii Komitetu Elektrotechniki PAN. Członek CIGRE. Członek rady programowej Materials Science od 2003. Kierownik Centrum Doskonałości Materials for Low-Energy Consuming Technologies in Electrotechnics MALET. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, dwukrotnie Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej oraz Złotą Odznaką SEP. 

• Prof. dr hab. inż.  Zbigniew POHL (1929 - 2018). Po rozpoczęciu okupacji sowieckiej w 1939 r. jego ojciec został skazany na 10 lat łagru i został zesłany na Syberię, a on sam wraz z matką i bratem został wywieziony w lutym 1940 roku za Archangielsk. Powrócił do Polski w listopadzie 1945 roku i po zdanej w 1949 maturze studiował w latach 1949–1955 na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej. W 1965 obronił pracę doktorską, a stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1971 roku. Sprawował funkcję zastępcy dyrektora (1972–1984) i dyrektora Instytutu Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii (1984–1985 i 1987–1993). Od roku 1991 profesor nzw. na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej, w 1996 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Jego praca naukowa skupiała się na tematach izolacji napowietrznej, konstrukcji i technologii izolatorów, wpływu zanieczyszczeń atmosferycznych; badał izolatory kompozytowe z kauczuku silikonowego oraz beziskiernikowe ograniczniki przepięć. We współpracy z Jerzym Lisieckim zbudował stację prób izolatorów w Wałbrzychu oraz zainicjował budowę stacji prób w hucie miedzi w Głogowie. Promotor 4 doktorów, autor 109 artykułów, 3 książek, 1 monografii, 3 skryptów i 5 patentów. Od 1956 roku członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich, wieloletni przewodniczący jego koła na Politechnice Wrocławskiej, odznaczony Złotą Odznaką Honorową SEP. Od lat 70. był aktywnym działaczem opozycji, zaangażowanym w działalność Komitetu Obrony Robotników. Po powstaniu NSZZ „Solidarność” czynnie uczestniczył w kolportażu prasy związkowej i współpracował z ukrywającymi się po wprowadzeniu stanu wojennego Piotrem Bednarzem oraz Józefem Pioniorem. Był autorem wielu rozwiązań stosowanych w podziemnej poligrafii. W okresie od 9 listopada 1982 do 6 grudnia 1982 był internowany w Ośrodku Odosobnienia w Strzelinie, a następnie w Nysie, internowano także jego żonę, córkę i syna. Uczestniczył aktywnie w pracach Wrocławskiego Komitetu Obywatelskiego przy przygotowaniu w 1989 roku wyborów do Sejmu i Senatu oraz do samorządów gminnych na terenie województwa wrocławskiego. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1989 r.), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1992 r.), Krzyżem Wolności i Solidarności (2013 r.). Po przejściu na emeryturę w 1999, pracował nadal do 2009 roku. https://pl.wikipedia.org/wiki/Zbigniew_Pohl

• dr hab. inż. Adam SKOPEC. Ukończył studia wyższe na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej w 1956 roku, a w 1959 roku ukończył dodatkowo studia na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1963 roku, a doktora habilitowanego w 1993 roku. Dr hab. inż. Adam Skopec, prof. PWr jest wybitnym naukowcem i specjalistą w zakresie teorii pola elektrycznego i teorii obwodów elektrycznych. Jest autorem znaczących prac dotyczących między innymi zastosowania skalarnego potencjału do obliczania wirowych pól elektromagnetycznych, zjawisk wirowania pola harmonicznego, metod obliczania pól metodą transformacji warunków brzegowych, metod uzmiennionych charakterystyk w obliczaniu rozpływu ładunku przestrzennego oraz teorii mocy w obwodach elektrycznych. Jest autorem ponad 100 publikacji, w tym dwóch monografii: „Wybrane zagadnienia teorii czwórników", „Modele i metody redukcji w teorii pola. Wybrane zagadnienia". Jest współautorem trzech skryptów: „Elektryczność i Magnetyzm", „Teoria Pola dla Elektryków”, „Analiza Układów Nieliniowych", a także autorem programów kształcenia w zakresie Elektrotechniki na Politechnice Wrocławskiej. Jest cenionym nauczycielem akademickim, doskonałym dydaktykiem. Przez wiele lat prowadził wykłady, ćwiczenia audytoryjne i laboratoryjne z Elektrotechniki Teoretycznej, a także wykłady na Studium Doktoranckim z Teorii Potencjału, Teorii Pola Elektrostatycznego oraz Elektrodynamiki Relatywistycznej. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Matematycznego, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego oraz Komitetu Elektrotechniki Teoretycznej PAN. Został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem 100-lecia Uczelni Technicznych we Wrocławiu oraz Medalem im. prof. Stanisława Fryzego.

• Prof. dr inż. Jerzy Ignacy SKOWROŃSKI (1901 - 1986). Studiował początkowo na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, podjętych studiów jednak nie ukończył ze względu udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej (rocznik 1926). Jeszcze w czasie studiów podjął pracę w Zakładzie Wysokich Napięć pod kierunkiem profesora Kazimierza Drewnowskiego. Doktoryzował się w 1938 na podstawie pracy zatytułowanej "O przydatności krajowych szkieł do wyrobu izolatorów liniowych". Przygotowywał się również do uzyskania stopnia doktora habilitowanego, jednak jego rozprawa zaginęła podczas działań wojennych II wojny światowej. W 1949 wstąpił do ZSL. Po zakończeniu wojny przez 26 lat pracował na Politechnice Wrocławskiej. Delegat rządu ds. uruchomienia dolnośląskiej energetyki od początku kwietnia 1945 r., prof. Politechniki Wrocławskiej od kwietnia 1946 r., kierownik Katedry Techniki Wysokich Napięć (1946—1970); dziekan Wydziału Mechaniczno-Elektrotechnicznego (1946-1948), pierwszy dziekan Wydziału Elektrycznego (1948-1950), doktor honoris causa Politechniki Wrocławskiej, patron budynku D-1 PWr, czł. założyciel i wieloletni prezes Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, czł. Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich, członek rzeczywisty PAN (1964), czł. założyciel wrocławskiego oddziału SEP, członek honorowy SEP (1975), czł. Międzynarodowego Stowarzyszenia Wielkich Sieci Elektrycznych (CIGRE) od 1930 r., członek Polskiego Komitetu Elektrotechnicznego współpracującego z Międzynarodową Komisją Elektrotechniczną (lEC) od 1924 r. Inicjator i pierwszy dyrektor Wrocławskiego Oddziału Instytutu Elektrotechniki. Inicjator budowy (1948 r.) gmachu (D-1) Wydziału Elektrycznego przy pl. Grunwaldzkim 13. Twórca Wrocławskiej szkoły naukowej materiałoznawstwa elektrycznego i elektrotechnologii. Wypromował 18 doktorów nauk technicznych, z których 12 uzyskało tytuł profesora. Autor ponad 100 publikacji, w tym 5 podręczników, np. Poradnik Materiałoznawstwa Elektrycznego PWT, 1959, (26 współautorów, ponad 1000 stron 3 wydania). Za działalność patriotyczną i udział w kampanii 1920 r. odznaczony Krzyżem Niepodległości. Laureat państwowej nagrody I stopnia (1984), nagrody naukowej miasta Wrocławia (1966), posiadacz tytułu Budowniczy Wrocławia. Inne ważniejsze odznaczenia: Order Sztandaru Pracy I kl. (1984), medal za wybitne zasługi dla Politechniki Wrocławskiej (1971), Medal Komisji Edukacji Narodowej. Medal im. Pożaryskiego (SEP), Medal im. Kopernika (PAN). Na emeryturę przeszedł w 1971. Dla upamiętnienia Osoby Profesora, Polski Komitet Materiałów Elektrotechnicznych SEP organizuje przy wsparciu Oddziału Wrocławskiego SEP, ogólnopolski konkurs imienia prof. J. I. Skowrońskiego na najlepszą pracę dyplomową z zakresu elektrotechnologii. Uchwałą Zarządu Głównego Stowarzyszenia Elektryków Polskich nr 124/2018-2022 z dnia 23 września 2020 Jerzy Ignacy Skowroński został Patronem Roku SEP 2021 (w 120. rocznicę urodzin).  https://pl.wikipedia.org/wiki/Jerzy_Ignacy_Skowroński

• Tadeusz Jan SULIMA (ur. 15 listopada 1919 w Miechowie, zm. 31 grudnia 2015 we Wrocławiu). Urodził się w Miechowie, powiat Iłża. Naukę w gimnazjum ukończył w 1936 r. w Skarżysku-Kamiennej. W 1937 r. został powołany do służby wojskowej w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, którą ukończył w 1938 r. w stopniu plutonowego podchorążego. Od 1. września 1939 r. brał udział w walkach pod Mławą, a od 10. września w obronie Warszawy. Ciężko ranny 26. września (awans na pchor. ogniomistrza), był leczony w Szpitalu Ujazdowskim do 17. listopada 1939 r. Częściowo wyleczony, powrócił do domu rodzinnego w Skarżysku-Kamiennej. W krótkim czasie włączył się do prac konspiracyjnych. Początkowo w Związku Walki Zbrojnej, a następnie w AK (Podobwód Morwa). W AK zorganizował łączność w podobwodzie i brał udział w akcjach wynoszenia amunicji z fabryki Hasag. W wyniku zdrady został aresztowany przez gestapo 25. sierpnia 1942 r. w Radomiu. Od września 1942 r. był więziony w obozie koncentracyjnym KL Auschwitz, następnie w KL Gross-Rosen, KL Sachsenhausen i KL Buchenwald. Od 13. kwietnia do 9. maja 1945 r. nastąpiła ewakuacja obozu (marsz śmierci). Wolność odzyskał 9. maja 1945 r. Do domu rodzinnego wrócił 20. maja 1945 r., a od sierpnia 1945 r. zamieszkał we Wrocławiu. W 1945 r. rozpoczął studia na Wydziale Mechaniczno-Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej. Już na drugim roku studiów, w 1947 r., rozpoczął pracę dydaktyczną na Wydziale Elektrycznym jako młodszy asystent. Dyplom ukończenia studiów i tytuł mgr. inż. elektryka uzyskał 7. lipca 1950 r. Po uzyskaniu dyplomu pracował nadal jako adiunkt w Katedrze Wysokich Napięć Politechniki Wrocławskiej. Od 15. października 1950 r. podjął dodatkową pracę w Zakładzie Materiałoznawstwa Elektrycznego Instytutu Elektrotechniki, utworzonym przez prof. Jerzego I. Skowrońskiego. Profesor Skowroński powierzył mu zorganizowanie od podstaw Pracowni Tłoczyw Termoutwardzalnych. W czasie całego okresu pracy zawodowej łączył działalność naukową w Instytucie Elektrotechniki z pracą dydaktyczną w Politechnice Wrocławskiej. W grudniu 1962 r. uzyskał, na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej, stopień doktora nauk technicznych, a w listopadzie 1971 r. - stopień doktora habilitowanego. Już 15. listopada 1971 r. Rada Państwa, na wniosek Politechniki Wrocławskiej, nadała mu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego. Głównym kierunkiem działalności naukowej profesora Tadeusza Sulimy była problematyka inżynierii materiałowej w zakresie tworzyw sztucznych stosowanych w elektrotechnice. W ciągu przeszło 40-letniej pracy zawodowej zdobył wysokie kwalifikacje, łącząc w swojej pracy badania naukowe, będące na pograniczu elektrotechniki i chemii oraz ich praktyczne zastosowanie w przemyśle. Poza wykładami w Politechnice Wrocławskiej i szkoleniu kadry w Instytucie Elektrotechniki, prowadził szeroką akcję szkoleniową w przemyśle elektrotechnicznym w zakresie technologii przetwórstwa i użytkowania tworzyw sztucznych. Wymienić tu należy szczególnie jego owocną pracę w zespole międzybranżowym chemii i elektrotechniki, wdrażającym do przemysłu elektrotechnicznego nowoczesne metody przetwórstwa tworzyw sztucznych. Był również członkiem Sekcji Chemii Przemysłu Elektrotechnicznego PKNiM, członkiem Centralnego Kolegium Przemysłu Elektrotechnicznego SEP, rzeczoznawcą SEP, przewodniczącym Zespołu Tworzyw Izolacyjno-Konstrukcyjnych Polskiego Komitetu Materiałów Elektroizolacyjnych, członkiem Zespołu Problemowego Materiałów i Technologii Elektrotechnicznej, przewodniczącym Rady Naukowej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Sprzętu Elektrotechnicznego „Elgos” i zastępcą przewodniczącego Rady Naukowej Technicznego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Aparatury Elektrycznej „Oram”. Jego działalność naukowa była ściśle związana z potrzebami przemysłu elektrotechnicznego i chemicznego. Jako ekspert w dziedzinie tworzyw elektroizolacyjnych był stałym delegatem Polski do Międzynarodowej Komisji Normalizacyjnej ds. tworzyw sztucznych ISO/TC-61, gdzie na 8 konferencjach referował stanowisko strony polskiej i przedstawił 2 własne opracowania. W roku Nauki Polskiej był sekretarzem naukowym Podsekcji Materiałoznawstwa i Technologii Elektrycznej VII Sekcji Nauk Elektrycznych. Brał czynny udział w II. Kongresie Nauki Polskiej oraz był członkiem Komitetu Elektrotechnicznego przy Wydziale IV PAN. Równolegle, począwszy od 1947 r., prowadził działalność dydaktyczną w Politechnice Wrocławskiej, kolejno jako młodszy asystent, asystent, następnie starszy asystent, adiunkt, docent i profesor. Był organizatorem, a następnie kierował studium doktoranckim w Instytucie Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii. W tym okresie prowadził całokształt spraw związanych ze szkoleniem pracowników nauki. W Instytucie Elektrotechniki i Elektrotechnologii doktoryzował 4 doktorantów. Wyniki swoich prac badawczych publikował w wielu czasopismach naukowych i technicznych, polskich i zagranicznych. W Instytucie Elektrotechniki pełnił funkcję zastępcy dyrektora do spraw naukowych. W wieku 70 lat, po 40 latach pracy w Instytucie Elektrotechniki i w Politechnice Wrocławskiej, w grudniu1989 r. przeszedł na emeryturę, pracując nadal w Instytucie Elektrotechniki w wymiarze ½ etatu na stanowisku profesora-konsultanta do 1999 r. Za działalność wojenną, naukową, dydaktyczną i organizacyjną otrzymał wiele prestiżowych odznaczeń, między innymi: Srebrny Krzyż Zasługi (22.07.1955), Krzyż Partyzancki (10.01.1970), Krzyż Oświęcimski (8.04.1987), Medal za Warszawę (6.02.1970), Złotą Odznakę za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego (29.10.1976), Złotą Odznakę Honorową Stowarzyszenia Elektryków Polskich (26.07.1978), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9.10.1978), Medal Komisji Edukacji Narodowej (6.12.1980), Srebrny Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (6.12.1980), Złotą Odznakę Politechniki Wrocławskiej (1.05.1981), Honorową Odznakę Żołnierza Armii Krajowej Korpusu „Jodła” (15.08.1981), Krzyż Armii Krajowej (14.08.1984 - Londyn, 11.04.1995 - Rzeczpospolita Polska), Medal Wojska Polskiego (po raz 1., 2., 3. i 4. - Londyn), Odznakę Zasłużony Pracownik Instytutu Elektroniki (24.04.1985), Odznakę Weterana Walk o Niepodległość (1.09.1995), Odznakę Zasłużony dla Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych (30.08.1996). W 1990 r. otrzymał Medal im. prof. M. Pożaryskiego, a w 2009 r. - medal im. prof. K. Idaszewskiego. Został pochowany na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu. https://pl.wikipedia.org/wiki/Tadeusz_Sulima